Update!

Alles gaat weer goed hier!

De eerste 'wenweken' zijn voorbij. En alles gaat eigenlijk heel voorspoedig. Ik heb het zowaar heel erg naar mn zin hier. Wie had dat gedacht? Ik, eigenlijk. Het komt wel vaker voor dat ik het allemaal even niet meer zo zie zitten, maar vaak breekt het zonnetje dan toch ineens door en geniet ik zomaar weer van elk moment hier.

Het gaat een stuk beter met de kinderen en met mij als au pair. Ik denk dat we erg aan elkaar moesten wennen. Ik had natuurlijk geen idee hoe dingen hier werken, wat normaal is, wat moet kunnen en wat niet mag, enz. Nu weet ik beter hoe het hier gaat én durf ik beter op mn strepen te staan. Ik ben de baas en de kids zullen me echt niet gaan haten als ik streng ben. Het helpt dat ik ook wat momentjes met de kinderen ben waarop we gezellig samen spelen. Soms gaan Kilian en ik een uur lang balletje trappen op het sportveldje of breng ik Emma naar theater en vertelt ze me van alles (misschien vertelt ze me wel haar diepste geheimen, maar dat kan ik dan toch nog niet verstaan.. heb vaak geen idee waar ze het over heeft, maar weet de schijn toch goed op te houden en kan desondanks erg geïnteresseerd overkomen. Dat is een handige skill voor later als ik een baan heb met vergaderingen waar ik niks van begrijp enzo.. ) En gister werd ik zelfs overladen met knuffels en kusjes voor het slapen gaan. Erg schattig.

Ik ga nog vaak naar Parijs, soms gewoon om een boek te lezen in een van de zoveel mooie parken, soms om af te spreken met nieuwe vrienden (Jaaa, het is gelukt, ik heb zowaar contacten in mn telefoon van Fransen met wie ik koffie kan drinken!) En vandaag ben ik met black beauty naar Chateau de Vaux le Vicomte gereden. Dat was maar 30 minuten en ik ben maar 1x op de heenweg en 1x op de terugweg verkeerd gereden. Voor mijn doen echt bizar goed! En wat heeerlijk om zo tussen de Franse schoolklasjes en de grijze 60+ers een dagje uit te zijn. Een prachtig 17e eeuws kasteel met een bijbehorende klassieke, symmetrische tuin. Hup, ook nog even de koepel beklommen en toen ik beneden de route door het kasteel volgde en ik helemaal alleen door de kille kelders liep schrok ik me wezenloos toen er opeens een geboeide pop in een kerker lag.

Ondertussen ben ik ook nog druk met solliciteren. En met het verwerken van afwijzingen. Maar ook daar word ik steeds beter in geloof ik. Ik heb nog goede moed en vind vast wel iets leuks ooit.

Laatst had ik even een gesprekje met Kilian (7) over dat het best wel zwaar was om elke dag naar school te gaan en ook nog huiswerk te moeten maken. Hij zei: Eigenlijk heb jij het best makkelijk... Jij hoeft helemaal niks te doen! Alleen op ons letten, maar niet als we naar school zijn. Echt super makkelijk!
Beeeeetje in mn trots gekrenkt vroeg ik: Hmmm.. donc.. tu pense c'est facile pour moi? Hoopte dat ie misschien even zou nadenken en iets genuanceerds zou zeggen.. Maar nee: "Ben oui! C'est facile!"
En ach, hij heeft ook wel een beetje gelijk eigenlijk. Ik heb elke dag vakantie. Zelfs op de dagen dat ik werk, vier ik tussen 9 en 16 vakantie.

Nou ja, het gaat dus weer goed. Ikzelf, de kinderen en zelfs mn hormonen zijn allemaal weer een beetje tot rust gekomen, geloof ik.

En joh, ben over een maand alweer thuis.

I know you all miss me! XX