Het valt niet altijd mee..

Ik had niet verwacht dat het allemaal supermakkelijk en leuk zou zijn, maar met plannen maken vergeet je toch vaak een beetje de moeilijke dingen en eenzame momentjes die bij avontuur horen.

Gister had ik even een momentje dat het me allemaal te veel werd. Ik doe erg hard mn best hier voor de kinderen. Ik sta keurig voor 7 uur op om de kinderen van ontbijt te voorzien, haren te borstelen en te zorgen dat ze niet in hun pyjama naar school gaan. Als de school uitgaat sta ik altijd netjes klaar om vervolgens twee tassen mee te sjouwen, onderweg een ketting op een fiets te leggen en thuis meteen weer op commando melk in te schenken en broodjes pasta te maken voor Mr. Prince en Mlle. Princesse. C'est la vie.

Gister kreeg ik een sms dat pa en ma pas na 9 uur zouden thuiskomen. Of ik dus even met de kids wilde eten. Ik was in een goede bui (want Ajax) dus prima. Met al mn creativiteit zette ik een heerlijk diepvriesmaal op tafel met aardappelkroketjes, ui-kroketjes en groentemixkroketjes en natuurlijk een salade en augurken voor de vitamientjes voor het geval ze de groentemixkroketjes niet zouden lusten. (Even ter vergelijking, een 'normale avondmaaltijd' kan hier in huis net zo goed een gekookt ei met geroosterd brood en boter zijn). Zowel Kilian als Emma namen allebei slechts 1 aardappelkroketje (ik had 8 van elke soort, dus 24 kroketjes) en wat augurkjes. Kilian wilde graag een wortel. Prima, als hij maar gezond blijft he. Dus ik laat mijn eigen eten even staan, maak een wortel schoon, snijd hem in stukjes en eet weer verder. Na het eten gaan we gezellig nog een tekenwedstrijdje doen. Wedstrijdje, slecht idee. Eindigt altijd met strijd. Emma wordt boos, ik besluit dat het tijd is om naar bed te gaan omdat iedereen moe is, dat valt niet helemaal in goede aarde en de puber in Emma breekt los. Ik kan niks meer goed doen of zeggen, mag zelfs haar spullen niet meer aanraken (om op te ruimen) dus ik zeg dat ze het zelf mag opruimen, maar dat wil ze niet, dus doe ik het lekker toch. Het is iets voor 9 en ik stuur de twee naar boven, Kilian doet boze Emma na en gaat ook heftig stampvoetend de trap op. Wauw.
Dan zakt de moed me in de schoenen en de gedachte dat ik misschien toch beter gewoon een cursus Frans in Amsterdam had moeten doen overvalt me opeens. Ook de gedachte om gewoon mijn motor te pakken en weg te rijden komt in me op. Maar vind dat toch een beetje onverantwoordelijk. Helaas komen pa en ma later dan 9 uur thuis en ik voel me dus verplicht om de kinderen naar bed te brengen. Ik check mijn betraande gezicht in de spiegel, constateer dat je toch wel goed kan zien dat ik gehuild heb en ga met lood in mijn sokken naar boven. Ik lees keurig een verhaaltje voor aan Kilian, doe met Emma alsof er niks aan de hand is (ze is weer de liefheid zelve) en wens haar een goede nacht.

Ik denk dat ik vooral moest huilen omdat het soms voelt alsof ik me uit de naad loop voor de kinderen en bijzonder weinig van ze terug krijg. Ik word bijna altijd in eerste instantie genegeerd als ik iets vraag en dat is niet leuk. Altijd als een apparaat uit moet (ze zijn echt verslaafd aan tv, playstation, ipads en computers) krijg ik een hele grote mond, Emma negeert me dan vaak, Kilian gaat vaak gillen. Gewoon schreeuwen. Uit een soort frustratie of boosheid. Uiteindelijk luisteren ze wel, maar het wordt er niet per se gezelliger op..

Vandaag in de trein naar Parijs had ik bedacht dat ik misschien duidelijk moet zeggen wat ik verwacht van de kinderen. Een soort afspraken maken, maar dan gewoon eenzijdige afspraken. Ik bepaal wat er gebeurt. Dus ik heb een stukje in mijn boekje geschreven in mijn beste Frans. Zojuist, na schooltijd de kinderen bij me geroepen en gezegd dat ik iets wilde zeggen en dat ze 2 minuten moesten luisteren. Ik las het volgende voor:

Alors, je voudrais que vous me répondez si je demande quelque chose. Pas après 2 ou 3 fois, mais directement, après une fois. Je ne veux pas que vous me ignorez quand vous jouez ou regardez un video. D'accord? Je souhaite de recevoir de respect. Vous comprenez?

Et, toi, tu ne cries pas, jamais!, quand je te dis de étiendre la télévision ou ton ipad. Je comprends que c'est embetant pour toi et tu n'aime pas mais je veux que tu m'entends et fait comme je dis. Pas crier a moi, juste fais comme je te dis. D'accord?

Je comprends c'est difficile pour vous de me comprendre et moi, je ne vous comprends pas.. Mais, j'essaie de faire bien pour vous. OK? Vous comprenez? Merci.

Ik ben erg benieuwd wat het effect is van deze prachtige monoloog.

Vandaag gaat het beter en valt alles wel weer mee. Nu ik nadenk over waarom ik gister zo van slag was denk ik dat ik misschien gewoon een beetje hormonaal ben. C'est la vie aussi.


ps. lekker niveautje al he?!